Δεν ξέρω γιατί το μυαλό μου ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη, καθώς σκεφτόμουν ποιο θα είναι το πρώτο μου μικρό άρθρο που θα γράψω για να “μπω με το δεξί” στο διαδικτυακό μου περιοδικό “Greek jar” και οι πρώτες σκέψεις μου που θα μοιραστώ μαζί σας… Ίσως γιατί όταν την επισκέφθηκα με πλημμύρισε η μαγεία της, η αύρα της, αυτό το περίεργο, όμορφο και αριστοτεχνικά πλεγμένο κουβάρι της Δύσης και της Ανατολής. Ίσως γιατί οι πολίτικες ρίζες μου θα με κρατάνε για πάντα δεμένη μαζί της… Ίσως γιατί δεν θα πάψει ποτέ να με συγκινεί η ιστορία του παππού μου Μανώλη που μαζί με την αδελφή του δεν είχαν άλλη επιλογή από το να μπουν σε ένα καραβάκι για την Ελλάδα, αποχαιρετώντας τη μάνα τους… Τη μάνα που δεν ξαναείδαν, τη μάνα που έκοψε την καρδιά της στα δύο και έμεινε πίσω, περιμένοντας καρτερικά τον αγνοούμενο μεγάλο της γιο… Κανείς δεν έμαθε τη συνέχεια…
Ήταν Μάιος όταν επισκέφθηκα για πρώτη φορά την Πόλη, την Πόλη των πόλεων. Ενθουσιάστηκα από τα πανέμορφα και περιποιημένα παρτέρια, τα γεμάτα λουλούδια κάθε λογής και κάθε χρώματος. Το ιστορικό κέντρο φάνταζε σαν ανοιξιάτικος πίνακας ζωγραφικής. Ένας μακρινός περίπατος στην ιστορία, τα χρώματα, τις γεύσεις και τις μυρωδιές της Πόλης… Τόσα πολλά να δεις, τόσα πολλά να θαυμάσεις! Το Topkapi Palace, ο ναός της Αγίας Ειρήνης, η Βασιλική Κινστέρνα (Υδραγωγείο του Ιουστινιανού) , το Μπλε Τζαμί, ο Πύργος του Γαλατά, το Αιγυπτιακό Παζάρι Μπαχαρικών, το Grand Bazaar και τόσα άλλα!!! Και φυσικά το πιο σπουδαίο αξιοθέατο, ιδιαίτερα για εμάς τους Έλληνες, εκεί που η καρδιά μας χτυπάει πιο δυνατά, τόσο δυνατά που οι χτύποι της σχεδόν ακούγονται… Η Αγιά Σοφιά, ο ξακουστός Ναός της Αγίας του Θεού Σοφίας! Μπερδεμένα συναισθήματα που η συγκίνηση και ο θαυμασμός τα κρατάνε σφιχτά δεμένα, να μην ξεφύγουν… Η βόλτα με το καραβάκι στον Βόσπορο καθώς ο γλυκός απογευματινός ήλιος λούζει την Πόλη είναι από εκείνες τις εμπειρίες, τις ξεχωριστές. “Θέλω να πιω όλο το Βόσπορο, αλλάζουνε εντός μου τα σύνορα του κόσμου” τραγουδάει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και αυτοί οι στίχοι θα μπορούσαν να συντροφεύουν σκέψεις και συναισθήματα, καθώς διασχίζεις τα νερά του Βοσπόρου. Είναι δύσκολο να περιγράψεις με λέξεις μία θέα που σε κάνει να χάνεις τα λόγια σου. Είναι από εκείνες τις στιγμές που δεν θέλεις να μιλάς, ούτε να ακούς… Μόνο να αγναντεύεις! Να ταξιδεύει μαζί με το βλέμμα και το μυαλό…
Κωνσταντινούπολη! Μία πόλη που θέλεις να την περπατήσεις απ’ άκρη σ’ άκρη για να την γευτείς… να την αφουγκραστείς… να τη νιώσεις! Να δοκιμάσεις και να ξαναδοκιμάσεις τα εθιστικά σιροπιαστά της γλυκά, τα πεντανόστιμα πιτάκια (Gözleme) με τη μυρωδάτη γέμιση και φυσικά τα μπαχαρικά… Αχ, αυτά τα μπαχαρικά με το μεθυστικό τους άρωμα, άρωμα που έχει σημαδέψει την πολίτικη κουζίνα. Οι γέφυρες που κατασκευάστηκαν για να φέρουν κοντά τις δύο ηπείρους, την Ευρώπη και την Ασία, με το πέρασμα των χρόνων έχουν γίνει και αξιοθέατα και κάπου εκεί ο επισκέπτης νιώθει ότι ξεκινά το γοητευτικό αυτό μπέρδεμα ανάμεσα στους δύο κόσμους, τις δύο κουλτούρες, τις δύο ζωές τις γεμάτες αντιθέσεις: αυτή την δυτική και την άλλη την ανατολίτικη.
Μία σύντομη εξόρμηση στο κοντινό προάστιο, το Bebek, ήταν επιβεβλημένη! Σ’ αυτό το μέρος οφείλω το επώνυμό μου και εδώ γεννήθηκε ο παππούς. Δεν γνωρίζω πώς ήταν τότε η ζωή στο Bebek, πώς ήταν η δική του ζωή ως παιδί και ως έφηβος, ούτε σε ποια γειτονιά μεγάλωσε πριν την αποχωριστεί για πάντα… Πολύ θα ήθελα όμως να ξέρω… Σήμερα είναι ένα πανέμορφο και εύπορο προάστιο, κάτι που εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς με την πρώτη ματιά… στα καταστήματα, στα εστιατόρια, στους δρόμους…
Όχι, δεν είναι όλα όμορφα στην Κωνσταντινούπολη. Έχει και αυτή τις ασχήμιες της, τα ψεγάδια της, τις πληγές της, τα “σκοτεινά” της σημεία. Όχι, δεν είναι όλα όμορφα στην Πόλη, είναι όμως μαγικά! Αυτή τη μαγεία και αυτή τη γλύκα που πλημμύρισε την ψυχή μου πήρα μαζί μου φεύγοντας με την ελπίδα να επιστρέψω κάποια στιγμή και να τιμήσω για ακόμη μία φορά τις πολίτικες ρίζες μου!!!
Αφιερωμένο στον Κωνσταντινοπολίτη παππού μου, Μανώλη που εκείνο το καραβάκι τον “έβγαλε” κάπου στο Μοσχάτο…
* Το όνομα της Πόλης άλλαξε επίσημα σε Istanbul το 1930. Το "Istanbul" προέρχεται από την ελληνική φράση "Εις την πόλη". Οι Έλληνες συχνά αναφέρονται στην Κωνσταντινούπολη ως "η Πόλη".
