Υπάρχει κάτι στην πρώτη γουλιά ούζου που μοιάζει με υπόσχεση. Είναι η γεύση των ελληνικών θαλασσών, τα γέλια που αντηχούν στα λευκά σοκάκια, τα τεμπέλικα απογεύματα που απλώνονται σαν γάτα στον ήλιο. Το ελληνικό καλοκαίρι δεν ξεκινά με το ημερολόγιο. Ξεκινά με το πρώτο τσούγκρισμα ενός ποτηριού με πάγο και το άρωμα γλυκάνισου που γεμίζει τον αέρα.
Το ούζο δεν είναι απλώς ποτό, είναι τελετουργία. Είναι μεζέδες από θαλασσινά, ελιές και ντομάτα με αλάτι. Είναι δείπνα ξυπόλυτα στην άκρη της θάλασσας, με τον ουρανό να βάφεται πορτοκαλί και ροζ και το αεράκι να μυρίζει θυμάρι. Δεν υπάρχει βιασύνη. Πίνεις, μιλάς, ζεις.
Κάθε Έλληνας έχει μια ιστορία που ξεκινά με ούζο. Είναι αυτό που πίνει ο θείος όταν σου μιλά για το νησί που άφησε πίσω όταν ήταν ακόμη παιδί. Είναι αυτό που μοιράζεσαι με έναν άγνωστο και γίνεστε φίλοι. Στην αρχή καίει λίγο, μετά λιώνει σαν τον ήλιο τη στιγμή που δύει πίσω από τα βουνά.
Σε όποιο μέρος της Ελλάδας κι αν βρεθείς αυτό το καλοκαίρι, μην βιαστείς. Βρες μια σκιερή ταβέρνα, παράγγειλε ένα ούζο, και άσε τη Μεσόγειο να σου μάθει την τέχνη του να μη βιάζεσαι. Το καλοκαίρι θα σε περιμένει σε κάθε γουλιά. Και ναι, το τσίπουρο έχει πλέον το φανατικό του κοινό: δυνατό, πύρινο, ακατέργαστο. Αλλά το ούζο; Το ούζο είναι ποίηση σε ποτήρι. Είναι καλοκαίρι, θάλασσα και ψυχή κι όλα αυτά τυλιγμένα με το άρωμα του γλυκάνισου...
Υ.Γ. Ένα ποτήρι ούζο είναι για να φέρνει χαρά, όχι υπερβολή. Πίνουμε με μέτρο, με νου — και ποτέ όταν πρόκειται να οδηγήσουμε. Τα καλύτερα καλοκαίρια είναι αυτά που τα θυμόμαστε καθαρά...
