Υπάρχει κάτι μαγικό στο να βλέπεις την Πάρνηθα, ένα από τα βουνά που στέκουν αγέρωχα πάνω από την Αθήνα, ντυμένη στα λευκά. Είναι σαν να μπαίνεις σε έναν άλλο κόσμο, έναν κόσμο όπου ο χρόνος επιβραδύνεται και ο θόρυβος της πόλης δίνει τη θέση του σε μια γαλήνια, χιονισμένη χώρα των θαυμάτων.
Με τις πρώτες νιφάδες του χιονιού, το δάσος ζωντανεύει με ένα νέο τρόπο. Τα ψηλά έλατα, τόσο γνώριμα στην πράσινη μεγαλοπρέπειά τους, φορούν μανδύες από αστραφτερό λευκό. Ο αέρας είναι καθαρός και δροσερός, κουβαλώντας τη λεπτή, γήινη μυρωδιά του βρεγμένου φλοιού και του φρέσκου χιονιού. Τα βήματα τρίζουν απαλά στα μονοπάτια και κάθε τόσο η ησυχία διακόπτεται από γέλια, μικρά παιδιά που ανακαλύπτουν τη χαρά του χιονοπόλεμου ή πεζοπόρους που θαυμάζουν ένα ελάφι να χάνεται στο χιονισμένο τοπίο.
Η Πάρνηθα δεν είναι απλώς ένα βουνό, είναι ένας χειμωνιάτικος προορισμός για όσους χρειάζονται ένα διάλειμμα από τον ρυθμό της πόλης. Τα μονοπάτια, που σφύζουν από ζωή τους θερμότερους μήνες, αποκτούν μια γαλήνια ηρεμία μέσα στο χιόνι. Μπορεί να βρεις ένα ορεινό καταφύγιο, όπου η ζεστασιά της φωτιάς και μία κούπα με ζεστό τσάι σου θυμίζουν τις απλές χαρές της ζωής.
Από τις χιονισμένες κορυφές της, μπορείς να δεις την Αθήνα απλωμένη κάτω, με την Ακρόπολη να διακρίνεται μόλις μέσα στην ομίχλη. Είναι μια σουρεαλιστική αντίθεση, αυτός ο χιονισμένος παράδεισος που δεσπόζει πάνω από μια πόλη που οι περισσότεροι φαντάζονται λουσμένη στο αιώνιο φως του ήλιου.
Η Πάρνηθα στα χιόνια δεν είναι απλώς ένα μέρος. Είναι ένα συναίσθημα, μια υπενθύμιση ότι ακόμα και σε μια πόλη τόσο αρχαία και ζωντανή όσο η Αθήνα, η φύση έχει να μας πει τις δικές της ιστορίες...
