Αμυγδαλιά, ένα δέντρο που ανθίζει τον χειμώνα αλλά σηματοδοτεί την αναγέννηση της φύσης και τον ερχομό της άνοιξης. Ένα δέντρο που συμβολίζει την ελπίδα, την τύχη και την μακροζωία και κάθε φορά με τα λευκά ή τα ροζ άνθη του δίνει μία νότα αισιοδοξίας. Ένα δέντρο που δεν θα πάψει ποτέ να μας γοητεύει και να φοράει τα “καλά” του για όλους εμάς που πάντα κοντοστεκόμαστε μπροστά σε μία ολάνθιστη αμυγδαλιά.
Η αμυγδαλιά είναι δέντρο φυλλοβόλο και η άνθησή της συνήθως ξεκινά από τον πρώτο μήνα του έτους, όμως οι καιρικές συνθήκες, η περίοδος του ψύχους και οι διάφορες ποικιλίες καθορίζουν το πότε. Ο καρπός της, το αγαπημένο μας αμύγδαλο, δεν είναι μόνο νόστιμο αλλά και ωφέλιμο. Περιέχει υψηλό ποσοστό πρωτεΐνης, σιδήρου, ασβεστίου, φωσφόρου και βιταμινών Β. Χρησιμοποιείται πολύ στην ζαχαροπλαστική αλλά και στην αρωματοθεραπεία, αφού το γνωστό σε όλους μας αμυγδαλέλαιο έχει πολύτιμες θεραπευτικές ιδιότητες.
Όμως η προσφορά της αμυγδαλιάς δεν σταματά εδώ… Η άνθησή της μέσα στον χειμώνα χαρίζει στις μέλισσες το νέκταρ και τη γύρη που χρειάζονται σε μία περίοδο όπου η βασίλισσα προετοιμάζεται για τη γέννα της νέας χρονιάς και οι πηγές τροφής είναι λιγοστές. Έτσι, αυτά τα υπέροχα μικροσκοπικά πλάσματα που χωρίς υπερβολή η παρουσία τους εξασφαλίζει τη δική μας επιβίωση σ’ αυτόν τον πλανήτη, βρίσκουν την αναγκαία τροφή και την ίδια στιγμή αναλαμβάνουν το έργο της επικονίασης, έργο σπουδαίο για την αμυγδαλιά αφού στις μέλισσες οφείλεται ο υψηλός βαθμός καρπόδεσης.
Αγαπημένο δέντρο των ποιητών η αμυγδαλιά, αλλά και της ελληνικής μυθολογίας. Ένας από τους πολλούς μύθους και μία από τις πολλές παραλλαγές αναφέρεται στον έρωτα δύο νέων, της κόρης ενός βασιλιά της Θράκης, της Φυλλίδος και του γιού του Θησέα, του Δημοφώντα που γνώρισε την πριγκίπισσα κατά την επιστροφή του από την Τροία. Παντρεύτηκαν αλλά ο Δημοφών έπρεπε να επιστρέψει στην Αθήνα για να βοηθήσει τον πατέρα του στον αγώνα κατά των πολιτικών του αντιπάλων. Μία άλλη εκδοχή αναφέρει ότι νοστάλγησε την πατρίδα του. Της υποσχέθηκε ότι θα γυρίσει γρήγορα κοντά της και εκείνη τον περίμενε καρτερικά. Όμως η μοίρα είχε άλλα σχέδια… Μία τρικυμία παρέσυρε τον Δημοφώντα στην Κύπρο. Τα χρόνια περνούσαν και η πριγκίπισσα Φυλλίς μαράζωνε μέρα με τη μέρα. Τελικά η καρδιά της δεν άντεξε. Οι θεοί του Ολύμπου, συγκινημένοι από την ιστορία της, την μεταμόρφωσαν σε αμυγδαλιά. Όταν επιτέλους ο Δημοφών επέστρεψε στην Θράκη για να τη βρει, αντίκρισε ένα δέντρο ξερό. Απελπισμένος, μετανιωμένος που είχε φύγει και με δάκρυα στα μάτια αγκάλιασε το δέντρο και ξαφνικά η αμυγδαλιά έγινε ολάνθιστη στην καρδιά του χειμώνα, κερδίζοντας έτσι την αθανασία.
Λέτε κάθε φορά που ανθίζει μία αμυγδαλιά να προσπαθεί με τον δικό της τρόπο να μας υπενθυμίσει πόσο αξιοθαύμαστα και “μαγικά” λειτουργεί η φύση και πως ίσως οφείλουμε να την σεβόμαστε και να την αγαπάμε λίγο;;; Ίσως…
