Στις νότιες πτυχές της Πελοποννήσου βρίσκεται ένας θησαυρός ιστορίας και ομορφιάς, ένας τόπος όπου η κάθε πέτρα κουβαλά μνήμες περασμένων αιώνων και τα κύματα του Αιγαίου χαϊδεύουν την άγρια ακτογραμμή με ευλάβεια. Αυτή είναι η Μονεμβασιά, ένα κρυμμένο στολίδι που καλεί τους ταξιδιώτες να εξερευνήσουν τα δαιδαλώδη δρομάκια του και να βυθιστούν στη διαχρονική γοητεία του.
Οι συναντήσεις μου με τη Μονεμβασιά είναι χαραγμένες έντονα στη μνήμη μου, καθώς κάθε επίσκεψη προσφέρει ένα νέο επίπεδο ανακάλυψης. Δεν είναι απλώς ένας προορισμός - είναι ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, μια πύλη σε μια εποχή όπου το μεσαιωνικό μεγαλείο και το μεγαλείο της φύσης συγκλίνουν σε τέλεια αρμονία.
Αφήνοντας πίσω τη νέα πόλη της Μονεμβασιάς και καθώς πλησιάζει κανείς την Καστροπολιτεία, η θέα του επιβλητικού βράχου που ξεπροβάλλει στον ορίζοντα ξυπνά μια αίσθηση προσμονής. Αισθάνεσαι ότι γίνεσαι μέρος ενός ζωντανού πίνακα ζωγραφικής, όπου κάθε πινελιά αφηγείται και μία ιστορία. Το ίδιο το όνομα της πόλης, "Μονεμβασιά", που σημαίνει "μοναδική είσοδος", παραπέμπει στη μυσταγωγία που περιμένει μέσα στα τείχη της.
Περπατώντας στα στενά πλακόστρωτα δρομάκια, πλαισιωμένα από πέτρινα κτίρια στολισμένα με μπουκαμβίλιες και γιασεμιά, δεν μπορούσα παρά να νιώσω ότι μεταφέρθηκα σε μια άλλη εποχή. Κάθε βήμα αποκαλύπτει κρυφές γωνιές και σχισμές, προσκαλώντας σε εξερεύνηση και πυροδοτώντας τη φαντασία. Το σπίτι του μεγάλου Έλληνα ποιητή Γιάννη Ρίτσου παραμένει εκεί για να θυμίζει τη μεγάλη του αγάπη για τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε, για το «πέτρινο καράβι» του όπως συνήθιζε να λέει την Μονεμβασιά.
Ένα από τα σημαντικότερα σημεία των επισκέψεών μου ήταν πάντα η ανάβαση στην Άνω Πόλη, όπου το μεγαλοπρεπές μεσαιωνικό κάστρο στέκεται φρουρός απέναντι στο πέρασμα του χρόνου. Η ανάβαση είναι απότομη, αλλά οι ανταμοιβές είναι απεριόριστες. Ο ναός της Αγίας Σοφίας που δεσπόζει στην άκρη του απόκρυμνου βράχου είναι μία από τις 40 εκκλησίες του κάστρου και θεωρείται πιστό αντίγραφο της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη. Από το πλεονεκτικό σημείο στην κορυφή των τειχών, το πανόραμα ξεδιπλώνεται κάπως μαγικά: το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου που εκτείνεται στον ορίζοντα, το μακρινό περίγραμμα των βουνών και οι στέγες της Κάτω Πόλης με τις όμορφες αποχρώσεις από τερακότα. Στην κεντρική πλατεία η εκκλησία του Ελκομένου Χριστού, χτισμένη τον 13ο αιώνα, αλλά και το Αρχαιολογικό Μουσείο είναι από τα σημαντικά αξιοθέατα που δεν πρέπει να παραλείψει όποιος έχει την τύχη να περιπλανηθεί στον ευλογημένο αυτόν τόπο.
Όμως η γοητεία της Μονεμβασιάς δεν περιορίζεται στην ιστορία της. Επιχειρώντας μια βόλτα πέρα από τα τείχη του κάστρου, ανακάλυψα το γραφικό λιμανάκι Πορτέλο, όπου τα κρυστάλλινα νερά καλούν τους κουρασμένους ταξιδιώτες να ανανεώσουν το πνεύμα τους. Εδώ, ο χρόνος μοιάζει να σταματά, επιτρέποντας στιγμές γαλήνης και περισυλλογής μέσα στην αγκαλιά της θάλασσας.
Βέβαια, για να είναι πλήρης η επίσκεψη σε έναν τόσο εντυπωσιακό προορισμό είναι απαραίτητο να αφεθεί κανείς και στις γαστρονομικές του απολαύσεις. Από τις παραδοσιακές ταβέρνες, όπου ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία να γευτεί παραδοσιακό μονεμβασιώτικο φαγητό μέχρι τα ζεστά καφέ που προσφέρουν γλυκές λιχουδιές φτιαγμένες με μεράκι, το γαστρονομικό ταξίδι είναι μια γιορτή για τις αισθήσεις. Ακόμα θυμάμαι τη γεύση των φρεσκοψημένων γλυκών και το άρωμα του ελληνικού καφέ που πλανάται στον αέρα.
Καθώς ο ήλιος ετοιμαζόταν να χαθεί στον ορίζοντα, ρίχνοντας μια χρυσή απόχρωση στο τοπίο, ένιωσα απρόθυμη να αποχαιρετήσω αυτόν τον μαγευτικό θύλακα. Η Μονεμβασιά, με τη διαχρονική ομορφιά και το ιστορικό παρελθόν της είναι ένα μέρος στο οποίο λαχταρώ να επιστρέφω ξανά και ξανά. Στην αγκαλιά της Μονεμβασιάς, ανακάλυψα όχι απλώς έναν προορισμό, αλλά ένα καταφύγιο για την ψυχή - μια απόδειξη του διαχρονικού πνεύματος της περιοχής της Πελοποννήσου. Και καθώς κοιτούσα την αστραφτερή θάλασσα σκέφτηκα ότι ίσως κάποια ταξίδια δεν τελειώνουν ποτέ πραγματικά. Απλά περιμένουν την επιστροφή μας…
“Κυρά Μονοβασιά μου, πέτρινο καράβι μου. Χιλιάδες οι φλόκοι σου και τα πανιά σου. Κι όλο ασάλευτη μένεις να με αρμενίζεις μες στην οικουμένη.” (Γιάννης Ρίτσος)
